Oude Vlaemsche liederen

CCXLV.
Herderslied.

Al hebben de prinsen hunnen wensch
Zy zijn toch maer slaven van den mensch,
Maer wy herders vol van vreê,
Zijn bekommerd nievers meê.

[p. 508]

2

 

Al ist in het hof wat meer versierd,

 

Schoonder is ons woning opgesierd

 

Met gras, met bloemekens en gheboomt,

 

Daer soo menige beeck by stroomt.

Al is in het hof veel snaerspel soet
Dat den droeven gheest verheughen doet,
By ons is oock den wederklanck
Vander voghelen soeten sanck.

Al heeft elcken koninck 't hoofd omringt
Met een gouden kroon die heerlijck blinkt,
Wy herders draghen oock eene kroon
Van verscheiden bloemekens schoon.

Al draegt eenen koninck in sijn hand
Eenen staf om te beheerschen 't land,
Wy voeren oock eenen t'elcker steê,
Daer w'onze schaepkens beheerschen meê.

Is het niet de rijckste mensch die leeft
Die by weinich sijn ghenoegen heeft?
Wat is toch al deser wereld lust,
Als des menschen hart is ongherust?

[Met veroorloving van enkele varianten, door W. overgenomen uit de Triumphus Cupidinis van Ysermans. Antw. 1628, bl. 64. Dezelfde melodie, zegt W., is te vinden by Harduyn: Goddelicke Lof-Sanghen. Ghendt, 1620, bl. 19; en in den Gheestelijcken Nachtegael, bl. 214, alsmede, doch merkelyk veranderd, in den Blijden Requiem, bl. 31.]