Oude Vlaemsche liederen

CCVIII.
Van den kasteel.

Het staet een casteel, een rijk casteel,
Een casteelken op hogher tinnen,
Daer singhen die enghelen so soeten lof,
Heer Jesus woont daer binnen.

Tot desen castele quamen wy gaeren,
Conden wy daer toe gheraken;
Het blinct daer al van puren gouwe,
Die muren ende oec die daken.

[p. 450]

3

 

Tot desen castele en comen wy niet,

 

Wy moeten vromelick strijden;

 

Die wilde see vlack ende diep

 

Die moeten wy overlijden¹.

De bose gheesten comen ons aen,
Met temptacien willen sy ons verladen;
Sy hebben daer so menighen te gronde gheseilt
Met hare valsche raden.

Sy wenschen ons dicke in den gront,
Sy souden ons gherne verdrinken;
Wy ankeren ons herte in Jesus wonden,
Wy latent daer inne sinken.

Laet ons die wilde see overvaren
Met also blyde sinnen.
God de here wil ons ghesparen,
Dat wy dat casteel moghen winnen!

[Uit dezelfde verzameling Gheestelijcke Liedekens en̅ Leysenen. Antw. 1539, bl. XXI^b. Overgenomen by Hoffmann von Fallersleben, Horoe belg., II, bl. 49 en volg.]

1 Overlijden, overtrekken.