Oude Vlaemsche liederen

CLXXXVIII.
Kerslied.

Laet

Ons den hoghen Gods sone loven,
Die met gracien boven
Bestoven lach in dat cruut,
Gheboren van de_r hoegste_r bruut
Up hoeykin cunt¹.

Gheluut

S[h]emels en ghebrac daer twint²:
Dinghelen Gods bewaerden ['t] kint,
Dat men nu mint suut ende noort.
Des hemels vruecht was daer ghehoert
In sancx acort.

1 Hoeykin ruut, ruw hooi.

2 Daer en ontbrak geen hemelsch geluid.

[p. 419]

3

 

Becoert

 

Heeft Yven¹ sviants poghen,

 

Dats ons naer haer vermoghen

 

Int doghen der doot bedwanc.

 

Maria heeft ons nu, God danc,

 

Brocht leven lanc.

Vry vranc

So bleef dat maegdelic foreest,
Doe zo² ontfinc den hoghen keest.
Yven tempeest was van haer wijt,
Int baersen³ zo es taller tijt
Ghebenedijt.

Duur lijt

Nam God der creaturen
Also ter menegher hueren,
Duuer dueren van glase wel.
De sonne sciint, sonder ghequuel,
Naer Gods bevel.

Zeer snel

Als men tnieu licht sach blecken,
Sach men ons heerlich wecken,
En trecken in blide ghelaet
Drie coninghen naer haren staet,
Om skints aflaet.

Verstaet

Dueghdelic zo der somen,
Laet ons met suveren tonghen
Den jonghen smeeken voor lot,
Dat hij ons vrije voor thelsche cot,
Bringhe in zijn slot.

[Op een los blaedje papier van een vreemde hand geschreven.

1 Yven, Eva.

2 Zo, zy.

3 Baersen, baren.