Oude Vlaemsche liederen

[p. 369]

CLIX.
Bedwongene liefde.

Die mey die ons de groente geeft,

Doet menigh mensch verblyen;

Maer die int minnen onlust heeft

Verheught tot ghenen tyen.

Al is mijn soetelief rijck van goedt,

Al is hy hoogh geboren,

Al dunckt het al mijn vrienden goet,

Hy sal my niet bekoren.

Die my bemint en trouwe biet,

Die sluyt ick uyt mijn herte,

En die ick min en vrijt my niet;

Ist niet een groote smerte?

Dien ick bemin en wilt my niet,

Die spreeck ick also selden:

Eylaes wat leet is my gheschiet,

'k En derf mijn liefd' niet melden!

De voghelkens int groene wout

Gaen onbedwonghen vryen;

Daer is gheen dwangh van vrienden out,

Die haer haer lust benyen.

[p. 370]

6

 

Wat doet die eer, die layde eer

 

Al vrouwen lust ontbreecken,

 

Dat sy niet vry, na haer begheer,

 

Van liefde moghen spreecken.

Dit doet mijn hert en mijn gemoet

Met droevige ooghen claghen;

Misschien mijn lijden waer geboet,

Dorst ick mijn lief ghewaghen.

[Genomen uit den Nieuwen verbeterden Lusthof, Amst. 1607, derde druk, in-4^o. Dit lied ben ik verschuldigd aen de heuschheid van den reeds gemelden heer J.J. Nieuwenhuijsen, te Amsterdam. Hetzelve werd gezongen op de wys: Och legdy nu en slaept, waerna het zelf als melody overging, blykens den Amsterdamsche Pegasus, 1627, bl. 137, en Bellerophon, 1695, bl. 181.]