Oude Vlaemsche liederen

[p. 364]

CLV.
Orloflied.

Met Venus wincxkens bem ic ontsteken!
Schoon lief, stelpt mijn verdriet:
Van grooten rouwe mijn ogen leken,
Wilt my toch helpen, en lates niet!
Al ware my droefheit en veel leet gheschiet,
Al ware ic toter doot ghewont,
Mochte ic u, schoon lief, eens spreken,
In corten stonde ware ic ghesont.

Wie soude u schoonheit konnen verconden?
Dijn aensicht blinct als der sonnen schijn,
U caecxkens sijn blosend, u oogskens bruun bevonden,
Dijn asem es soeter dan huenich of wijn.
Alle mijn sinnen bi u in doolen sijn.
Als ic dincke om u schoonheit clair,
Vrouw Venus schichten mijn herte duerwonden,
En ghy, schoon lief, en achtes niet een hair!

Wat batet my u schoone verboghen?
Wat baet, schoon lief, dat ghy my greit?
Als my de smake heel es ontvloghen,
Wat batet my spijse vorengheleyt?
Als u persoon, schoon lief, my wordt ontseyt,
Wat mach my baten u wesen fier?
Voor dat aenschouwen van mijn ooghen
Prijse ic het blusschen van tminnevier.

Mocht my tghebruuken eens ghebueren
Van uwer schoonheit, wel liefste soet,
Al moestic van stonden aen de doot besueren,
Alsoe Leander dede in 's waters vloet,

[p. 365]

 

Of dalen met Orpheus bi thelsch ghebroet,

 

Ic souder u halen, och liefste jent,

 

Waret ooc by force ic soudet clouck aventuren;

 

Want liefde en vlucht voor gheen torment.

Ic ghere, liefste, in liefden te ghebruucken
Voor alle ghenouchte of spel,
Uwen mont te cussen, ende voorts tontluucken
U armkens blanc, naer naturen bevel.
Gheen goet en beghere ic ter werelt el
Dan u, soete lief, om mijnen ghenoechte.
Mocht ic ten laetsten in uw armkens duucken,
Ic hadde goedts ende ghelts ghenouch.

Daer lief by liefve tsamen verblijden
Daer es volmaecte blijtscap ende vruecht,
Daer sijn vergheten stond ende tijden,
Daer wordt ghesonghen vander menschen juecht.
Vercoelt in my, by uwer duecht,
Dat liefde vierich ontsteken doet.
Mijn vruecht, mijn hopen en es niet dan lijden:
Sonder u troost mijn herte breken moet.

Al ware ic rouwich in sdoots ghebaeken,
Ghy muecht my wecken met een schoon woort,
Oock muecht gy blusschen mijn vierich blaken;
Maer och ic vinde noch geen confoort.
Sijt ghy, soet lief, up my verstoort,
Segghet my, ic bidts u, saen;
Ic wil so gherne pays met u maken:
Och, tes my leet hebbic u yet misdaen.

Oorlof princesse, schoone Oryande,
Naer wie mijn hertebloet verlanct;
Ic hope ic jaghe in Venus warande:
Wat batet my dat ic jaghe en niet en vangh?

[p. 366]

 

De schicht van minnen mijn leven cranet:

 

Noynt man en leet meerder verdriet.

 

Oorlof, o liefste, ic trecke uten lande,

 

Och nemt in dancke mijn oorlofliet!

[Gedicht door Karel, heer van Moerbeke, omtrent het jaer 1560. Dit lied zong hy op de wyze: ‘Een aerdig dierken heb ick uutvercoren.’ Willems schreef de gedichten van den heer van Moerbeke af, in eenen bundel vermeld in de Bibliotheca Willemsiana, d. II, onder N^r 4768.]