Oude Vlaemsche liederen

[p. 325]

Minne- en drinkliederen.

[p. 327]

CXXXV.
Lied van den hoed.

‘In een prieel quam ic ghegaen,
Aldaer ic bloemkine scone vant staen.
Daer pluctic minen lieve saen
Van violetten desen hoet.
Steet hi mi wale?
Draghiken wale?
Dunct hi u goet?’

- ‘Joncfrouwe! dien hoet
Die staet u wale.
Wel overcuusche scoene smale,¹
Gheeft mi den hoet,
Soe doedi wale:
Geeft mi den hoet!’

- ‘Ik en wille: hi es soe fijn!
Den hoet zal draghen mijn minnekijn.²
Dat ghi mi bidt gheeft mi onmare;³
Te biddene sone hebdi ghenen spoet.
Steet hi mi wale?
Draghikem wale?
Dunct hi u goet?’

- ‘Gherechte minne es een scarp sweert,
Dat God den iongelinge gheeft ghebaert.⁴
Dat ik u bidde heeft u onmare?
Te biddene sone hebbic ghenen spoet?

1 Scoene smale, fr. petite mignonne. W.

2 Minnekijn, liefken. W.

3 Onmare, slechte tyding. En dus: het luidt vreemd, het is slecht nieuws dat gy my bidt. W.

4 Gheeft ghebaert, dat is: geeft om te dragen. W.

[p. 328]

 

Wel overcuusche, scone smale,

 

Gheeft mi den hoet,

 

Soe doedi wale,

 

Gheeft mi den hoet?’

- ‘Jonchere, u woerde sijn onghetrouwe.’
- ‘Si en sijn niet, wel scone ioncfrouwe!’
- ‘Jonchere, soe doet minen raet,
Ende noempt u lief, sonder baraet!’¹
- ‘Ghenade, ioncfrouwe, hoet mi vergaet,
Ghi sijt mijn troest, mijn toeverlaet.
Ghenade lief, al doer oetmoet!
Ic blive hier doet
Ine hebbe² dien hoet.’

- ‘Seker soe dadic sonde groet,
Sloeghic mijn lief aldus te doot!
Nu staet op, wi selen gaen,
Blidelike, al sonder waen.’
= ‘God gheve ons tonser minnen spoet!³
Nemmermeer en moet
Quaet dorper⁴ weten,
Wat die minne
Ons beiden doet.’

[Deze schoone tweezang gaf Willems bereids uit in zyne Mengelingen, bl. 303 en volg. Dezelve is getrokken uit een handschrift der XIV^e-XV^e eeuw, waerover zie hier voren bl. 152.]

1 Baraet, bedrog. W.

2 Ine hebbe, indien ik niet heb.

3 Spoet, voorspoed. W.

4 Quaet dorper, een onbeschoft mensch. W.