Oude Vlaemsche liederen

XCVI.
De minnebode.

Daer was een sneeuwwit vogeltje
Al op een steken doorntje (din don).

‘Wilt gy mynheer de bode zyn?’
- ‘Mijnheer de bod' wil ik wel zijn (din don).’

[p. 234]

3

 

Hy nam den brief in zijnen hek,

 

Hy vloger mede tot over 't hek (din don).

Hy vloog 'er meê tot zijn liefs deur:
‘En slaepje, of waekje, of zijt gy dood? (din don).’

- ‘'k En slape noch 'k en wake niet,
Ik ben getrouwd al een half jaer (din don).’

- ‘Zijt gy getrouwd al een half jaer!
Het dochte my wel duizend jaer (din don).’

[Lied en melodie zyn door een my onbekenden persoon aen Willems toegezonden,

Steken dorentje is de hagedoorn. De dichterlyke vinding dat een vogel voor minnebode dient, is in onze liederen zeer gemeen: in deze verzameling komen er menigvuldige voorbeelden van voor. Gewoonlyk is het de nachtegael, die al zingende de groetenis overbrengt, of de smarte verhaelt, waeronder de beminde versmelt. Meer ongewoon is het dat een niet zingende vogel, de duif, zich met een' brief gelast, hetgeen aen Anakreon's liedje, door Nieuwland zoo meesterlyk vertaeld, doet gedenken. Over dit onderwerp leze men na Hoffmann Von Fallersleben, Horoe Belgicoe, II, bl. 106 en 109. Zie mede Altdeutsche Wälder herausgegeben durch die Brüder Grimm, III, bl. 238.]