Oude Vlaemsche liederen

XXXII.
De dood van Egmont.
(a^o 1568.)

Als men schreef duyst vijf hondert,
Int acht en sestichste jaer,
Sach men ghescieden groot wonder
Te Brussel int openbaer.

Een prins van grooter machte,
De grave van Egmont,
Ghinc als een lam ter slachte,
Toen quam sijn uer ende stont.

Men sach daer droevig trueren
Soo menich wijf ende man,
Al te Brussel binnen de muren,
Om den graef, soo edel ghedaen!

Cloeck ghinc hy na der stede,
Daer hy te sterven staet:
- ‘Ghy, heeren ende burgers mede,
En isser gheen genade?

Ghenade! my, armen grave,
Ghenade! my, edel man!’
Doch sy hem gheen antwoort gaven.
De grave sprac: ‘Nu, wel an!’

[p. 71]

6

 

De grave nam sonder trueren

 

Een cussen, hoort mijn bedien,

 

Als hy den dood moest besueren:

 

Daerop soo boogh hy sijne knien.

Te samen leydde hy sijne handen
Ten hemel opsiende soet,
Godt doende sijn offeranden:
Die grave, dat edel bloet!

Als sijne knien waren gebogen,
Ende sijn handen waren ghevoeght,
Een heeft doe dat sweert ghetogen,
Die den grave sijn hooft af sloech.

Dat bloet sach men daer stralen,
Edel, van ordens verbont.
Godt mach die wrake verhalen
Van den grave van Egmont!

Geschreven stuk van dien tyd, my door eenen vriend medegedeeld; doch blykbaer eene verkorting van het lied geplaetst in het Geusen-Lietboek (zie de uitgaven van 1581, 1603, 1616, 1624, 1659, 1683, enz., by middel van het Register). Eene platduitsche vertaling in Uhland's Deutsche Volkslieder, I, bl. 938, begint als volgt:

Als men schref vöffteinhundert
Und acht und söstich jar
Sick mennich minsch vorwundert
Dat men sach apenbar
To Brüssel hoch van blode
Ver graven, wol bekant,
Henrichten to dem dode
Als ick juw hir do kunt.

Ein prinz van groter achting,
De grave van Egmunt,
Als een schap gink tor schlachting,
Als pingstenfest anstunt.
Men sach wenen und troren
Gar menge frow und man,
To Brüssel in den muren:
It vordrot iderman.

Drist gink he na der stede, enz.