Belgisch museum voor de Nederduitsche tael- en letterkunde en de geschiedenis des vaderlands. Deel 4
(1840)–J.F. Willems, [tijdschrift] Belgisch Museum–
Auteursrechtvrij
[pagina 125]
| |
Arnoud vryheer van Pamele,
| |
[pagina 126]
| |
Een kruis glimde op zyn breede borst,
Een kruis, waervoor hy streed
Toen hy zoo menig Sarrazyn
Door 't slagzwaerd bukken deed.
Een veldknaep bragt zyn harnas aen,
Doorhakkeld en doorkerfd;
Het was op vele plaetsen nog
Met turkenbloed geverfd.
Men bragt daer ook een krokodil,
In eene kist gelegd,
Die de eedle man, by Memphis wal,
Gedood had in 't gevecht.
Toen Arnoud, onder vreugdgejuich
Zyn burgtzael binnen trad,
En, diep geroerd in 't vaderhart,
Zyn zoon gezegend had;
En God geloofd had, dat hem weêr
De vredezon bestraelt,
Werd door zyn schildknaep dus zyn togt
Aen 't luistrend volk verhaeld:
‘Gy weet hoe Peter in elk land,
Aen elken ridderstoet,
Berigt gaf wat het christenvolk
Van turken lyden moet;
En hoe de kreet des pelgrims riep:
“Verzacht ons bitter lot!”’
‘Hoe schandelyk het Heilig Graf
Van Turken werd bespot.
Uw heer nam toen een vrouw ten echt,
Zoo minlyk en zoo schoon;
Hy had die parel niet geruild
Zelfs voor geen koningskroon.
| |
[pagina 127]
| |
Maer lang ontbrak aen zyn geluk,
(Zoo vuriglyk betracht)
Een zoon, die staven zou den roem
Van 't vaderlyk geslacht.
Hy bad (en Alis bad met hem):
“Geef my een zoon, ô Heer!
'k Zal stryden voor uw heilgeloof,
En uwen naem ter eer;
'k Zal trekken naer het Heilig Land,
Voldoen myn pligt als held;
Ik keer niet voor uw graf ontrukt
Zal zyn aen 't turksch geweld!”
De zon was nog geen veertig mael
Gedaegd in Pamel's oord
Of Alis riep in vreugden uit:
“God heeft ons beê verhoord!”’
‘En Arnoud trok, zyn eed getrouw,
Het glinst'rend harnas aen;
En toog naer Palestynenland,
Om met den turk te slaen.
Hy was er de eerste in 't krygsgedrang,
De moedigste in den slag;
Door elken sarrazyn gevreesd,
Die hem van verr' maer zag.
't Was hy die 't eerst de ladder hief
En Salems wal beklom;
Die 't eerst het kruis er wapp'ren deed
Tot roem van 't Christendom.
De zege werd weldra het loon
Van moed en wapenkracht;
En 't graf van Jesus onzen Heer
Ontrukt aen s' vyands magt.
| |
[pagina 128]
| |
Nauws had het volk den Heer geloofd
Voor zoo veel heilgena,
Of Arnoud maekt zich reê, en toog
Verblyd weêr naer zyn ga.
Hy rigtte zynen wedertogt
Door beemd en woesteny;
Maer toen hy, op zyn snelle reis,
Den Nylstroom kwam voorby,
Riep iemand hem: “ô christenheld!
Ik bid u trek niet voort,
Er zit een groote krokodil
Aen gindschen waterboord;
Zy randde laetst een reisbende aen
Die toog naer Tunis ryk;
En sloeg met haren breeden staert
Den leidsman in het slyk;
Men zegt zelfs dat zy vuer en vlam,
Uit muil en neusgat blaest;
En daeglyks op den dooden romp
Der overwonnen aest.”
Des ridders moed kent geen gevaer
(De min riep hem naer huis!)
Hy neemt zyn weg door 't woeste veld,
En zegent zich met 't kruis.
Geen duizend schreden deed hy voort
Of, uit een modderkuil,
Kwam 't schrikgedrogt, en schoot hem toe,
Met opgesperden muil.
By zulk een yselyk gezicht,
Greep hem een rilling aen;
Hy, die nog nooit voor Turken week,
Blyft onberaden staen.
| |
[pagina 129]
| |
Doch eindlyk roept hy: “Moeder Gods,
Der heemlen koningin!
Versterk myn arm, in dit gevaer,
Dat ik 't gedrogt verwin;
Ach, help my in dees bangen nood,
ô Moeder van den Heer!
Ach, help, en 'k sticht in 't vaderland
Een kerk ter uwer eer.”
De worstelstryd begon; het dier
Sloeg met zyn breeden staert
Den ridder, by den derden slag,
Ter aerde van zyn paerd.
Maer toen het naer hem grypen zou
Stond Pamels heer gereed,
Ontweek den vreeselyken muil
Waermeê het monster beet,
En zwaeyde fluks zyn zwaerd, en sloeg 't
Met onvermoeyd gebots;
Doch 't zwaerd schampte af van 't schubbig lyf,
Als van een stalen rots.
De woede rees by elken slag
Dien onze ridder gaf;
Doch eindelyk hy snydt het dier
Met list de strothuid af.
Het bloed zwalpte uit zyn breeden muil
By 't om en weder slaen;
Het grommelde als een witte beer
Die zyne prooy valt aen;
Zyn kracht vervloog door 't gudzend bloed,
Ten gorgel uitgespat,
En Arnoud dankt de Moedermaegd
Die hem behouden had....’
| |
[pagina 130]
| |
Hier zweeg de knaep. Geen jaer verging
Of Arnoud deed zyn plicht;
En heeft op 't hoogst van Kerslaerberg
Een kerkgebouw gestichtGa naar voetnoot1.
Die kerk werd met veel plegtigheid
Der Moeder Gods gewyd;
En 't feit in eenen steen gegrifd,
Ten blyk voor later tyd.
Het schrikkelyke wangedrogt,
Werd, als een duerbaer pand
Der gunst van Onze Lieve Vrouw,
Gehangen aen den wandGa naar voetnoot2.
Nog staet de kerk, die eeuwen zag
Verzinken aen haer voet,
Die kerk waerin het vlaemsche volk
Nog jaerlyks beêvaert doet;
Waerin zoo menig lydend hert,
En troost en hulpe vindt;
Waerin men nog de beeldnis ziet
Van 't afgebeden kind;
Waer jaerlyks nog de zegeprael
Van Arnoud wordt gevierd,
En menigeen, dien held ter eer,
Zyn dank ten hemel stiert.
Audenaerde, 1840.
A. D'HUYGELAERE. |
|