Abradates en Panthea

[p. VII]

Op het treurspel Van Abradates en Panthea,
Berymd door Mejufvrouw Maria de Wilde.

LAat vry den Waereldling zig steeds in wellust baaden,
Het is een beeter wit waar op een maagd hier mikt:
De Wilde kan haar lust met weetenschap verzaaden,
Waar door zy hier Panrhé haar kuysche liefde wikt
Met die van Abradaat, en uit dit eveuaaren
Leert gy ô eed'le spruyt, hoe dat die liefde moet
Het voorwerp zyn, zal ooyt een heilig vuur in 't paaren
Doen blaaken de echtgenoot door een onlesbre gloet.
Myn pen die schiet te kort u glory te verbreiden,
O Roem van Gysbrechts stad! Ja paerel van ons land
Myn Zangster is te zwak uw luister te verspreiden,
Zy ziet hoe Phebus zelf van graagheid waatertand,
Om u het blonde hoofd na waarde te vercieren,
Ten teeken dat u brein verdiend zyn Lauwerieren.

P. Kool.