Tim Taccle

[p. 167]

Tim geeft uitsluitsel

Er heerschte een feestelijke stemming in het gebouw van de ‘Universal Insurance Society’, toen Tim de volgende morgen binnentrad. Hopkins kwam met uitgestoken handen op hem toe.

‘Ik wensch U geluk, mr. Taccle,’ zei hij, ‘U hebt het kranig geleverd.’

‘Ieder doet het zijne, Hopkins; jij hebt je aandeel eveneens in de ontknooping gehad. Zonder jouw hulp was mr. Wassiljewitsj wellicht ontkomen en had de zaak heel anders geloopen,’ zei Tim en het was Hopkins aan te zien, hoe hij groeide bij deze uitspraak van den algemeen geroemden detective.

‘Mr. Cunnington verwacht U,’ zei de portier en Tim liet zich met de lift naar boven brengen en stapte op het kantoor van den president af.

Toen hij na zijn kloppen binnentrad, bleek hem, dat men inderdaad reeds op hem zat te wachten. In het smaakvol gemeubelde bureau had mr. Cunnington achter zijn schrijftafel plaatsgenomen, terwijl twee der groote, gemakkelijke clubs door mr. Jamestown en Sir Clive waren ingenomen en een derde uitnoodigend voor hem gereed stond.

Tim begroette de heeren en nam plaats.

De grijze president opende het gesprek:

‘Toen vanmorgen de bladen het groote nieuws van Uw succes brachten, verwachtte ik wel, dat U ons met een bezoek zoudt vereeren en ik heb de heeren, die in

[p. 168]

de commissie gekozen waren, uitgenoodigd om hen ook deelgenoot van Uw wedervaren te doen zijn.’

‘Ik begrijp, dat de heeren, evenals U, gerechtigd zijn uitsluitsel van mij te krijgen,’ nam Tim nu het woord, ‘maar het lijkt mij een wat te weidsche benaming, als U van verslag van mijn wedervaren spreekt. Het is geenszins mijn bedoeling, een causerie te houden over de zaak. Wat ik volgaarne zal doen, is U in het kort mee te deelen, hoe ik mijn aanwijzingen tegen den hoofdpersoon van de bende verzamelde. Al hetgeen daaraan vooraf is gegaan, weten de heeren immers reeds uit de krantenverslagen?’

‘Wij begrijpen volkomen, dat U geen behoefte aan uitweidingen hebt,’ antwoordde mr. Cunnington, ‘en zullen ook meer dan tevreden zijn, als wij datgene, wat U zooeven schetste, aan ons zoudt willen mededeelen.’

En toen de twee andere heeren instemmend knikten, begon Tim zijn relaas: ‘Verdenking vatte ik tegen miss Stevenson op, toen ik op een avond een afspraak met haar had in een groote gelegenheid hier ter stede, waar ik reeds aanwezig was voor zij kwam. Ik had in die gelegenheid iemand opgemerkt, die zich in ongeoorloofd gezelschap ophield. Ik wil hier in het midden laten, of het een vrouw was, die zich daar met een anderen heer dan haar echtgenoot bevond of dat het juist omgekeerd was, omdat de betrokkene reeds angst genoeg door de onbezonnen daad heeft ondervonden. Zuster Stevenson kende deze ‘iemand’ eveneens en ik merkte, dat zij kennisnam van het feit, toen zij binnenkwam. De volgende dag werd ik gekend in een chantage-geval, dat op de desbetreffende persoon werd uitgeoefend en dat ten doel had, stukken in handen te krijgen, die met de zaak van de ‘Universal’ verband hielden. Mijn argwaan ten opzichte van haar was hierdoor gewekt.

[p. 169]

Als tweede aanwijzing tegen haar diende het volgende. Zij had mij, toen ik in het ziekenhuis verbleef, naar mijn telefoonnummer gevraagd en het opgeschreven. Op de avond, waarvan ik zoojuist sprak, zei ze mij, dat ze gepoogd had, mij op te bellen om mij te zeggen, dat ik niet vreemd op moest kijken wanneer zij iets later dan afgesproken in de eetgelegenheid zou verschijnen. Zij, had mij echter niet kunnen bereiken; het nummer was buiten dienst, was haar door de telefoonjuffrouw gezegd. Ik begreep dit niet en vroeg haar tenslotte, welk nummer zij aan gevraagd had. Daarbij bleek, dat zij in haar boekje genoteerd had 4237, terwijl mijn nummer in werkelijkheid luidt 4327. Toen mij nu bleek, dat op het visitekaartje, dat mr. Yellon had verleid tot het toestaan van een onderhoud aan den onbekende, die hem neerschoot, terwijl mr. Yellon in de waan verkeerde met mij te doen te hebben, eveneens als mijn telefoonnummer 4237 stond gedrukt, had ik daarmee de tweede aanwijzing tegen haar.

Dezelfde avond volgde de derde aanwijzing ook nog. Toen ik in mijn woning kwam en daar den man aantrof, dien even later door miss Stevenson neergeschoten werd, had ik bij het binnentreden in mijn kamer toch nog de gelegenheid, een bliksemsnelle blik rond te werpen. Ik zag in deze oogwenk, dat mijn bureau overhoop was gehaald, zag zelfs dat een aantal papieren terzijde waren gelegd en wist zeker, dat ik niets meer had gezien. Toen de man echter dood was en ik zijn zakken had doorzocht, vond ik plotseling op mijn bureau een brief, welke ik daarvoor absoluut niet opgemerkt had. Miss Stevenson had deze er dus blijkbaar neergelegd, nadat gebleken was dat alles naar wensch was verloopen.

Als volgend bezwarend feit ontdekte ik bij het onderzoek in de kamer van mr. Wassiljewitsj, dat tusschen

[p. 170]

zijn costuums, welk ik even uit een kast moest verhangen, een verpleegstersbroche geklemd gezeten had, die er bij het optillen uitviel. Daar ik er toch reeds van overtuigd was, dat ook in ‘Queen's Hospital’ een lid van de bende moest zetelen, werd mijn verdenking ten opzichte van miss Stevenson nog sterker door dit feit. Toen ook werd mij duidelijk, dat zij zich voor bepaalde werkzaamheden, welke zij voor de bende verrichtte, klaarblijkelijk als man verkleedde, hetgeen zij dan in de kamer van mr. Wassiljewitsj deed, en waarbij haar broche zoekgeraakt was. Eveneens duidelijk was het mij toen, dat in de auto, welke mij achtervolgd had en die op de weg naar Greenwich verongelukte, naast Gregor die aan het stuur had gezeten miss Stevenson plaatsgenomen had, als man verkleed.

Ik stelde toen een onderzoek in het ziekenhuis in, waar zij het had doen voorkomen, alsof zij bij het steriliseeren van instrumenten in de operatiezaal de scherven van een springende injectiespuit in de handen had gekregen. Bij voorzichtig navragen bij de zuster, die dienst op de operatiezaal had gehad, bleek mij dat zuster Stevenson haar een boodschap had laten doen, om zoodoende haar werkzaamheden even over te kunnen nemen en het ongeluk met het instrument te arrangeeren. Zuster Stevenson had het doen voorkomen, alsof de betrokken zuster even een boodschap had moeten doen, maar in werkelijkheid had zij haar dus weggezonden. De splinters in haar handen waren door het auto-ongeval van die middag veroorzaakt.

Tenslotte waren de laatste woorden van mr. Wassiljewitsj ook nog een aanwijzing, althans in die zin, dat een vrouw in het spel betrokken was.

Op deze wijze had ik voldoende bezwarende feiten verzameld om, toen ik in de kamer van mr. Wassiljewitsj

[p. 171]

opvallend veel artikelen vond, welke erop wezen dat ze in Parijs aangeschaft waren, mij telegrafisch met mijn Parijschen correspondent in verbinding te stellen, waarbij ik hem zoo uitvoerig mogelijk inlichtte.

Als antwoord kwam per luchtpost een brief, die ik gisteravond nog juist in ‘Central’ ontving, alvorens aan miss Stevenson's verlangen gehoor te geven, een eindje om te gaan rijden. Was deze niet bijtijds in mijn bezit gekomen, dan was dat ritje mij wellicht noodlottig geworden. Mijn Parijsche collega schreef, dat hij bij mijn beschrijving direct gedacht had aan het persoontje, dat op de bijgevoegde foto voorkwam. Als zij de bedoelde vrouw was - en dat was het geval - dan wist hij het volgende van haar:

Zij heette Renée Chapron en was van vrij goede familie, die echter niets meer met haar te maken wilde hebben, sinds zij als zeer jong meisje de vriendin van André Cernod was geworden, een gentleman-misdadiger, die op ongeveer dezelfde wijze een oplichtings-affaire van een Fransche verzekeringsmaatschappij in elkaar had gezet als nu met de ‘Universal’ het geval was. Doordat deze zaak nog bij lange na niet zoo'n omvang aangenomen had als die bij ‘Universal’, toen Cernod gegrepen werd, ging hij voor slechts tien jaar de gevangenis in. Renée was dus blijkbaar, vergezeld van twee leden der bende, die de dans eveneens ontsprongen waren, in Londen neergestreken en had, wat in Frankrijk niet straffeloos gelukt was, ha lange en behoedzame voorbereidingen hier willen beproeven. Over eenige weken zou Cernod in vrijheid gesteld worden en had miss Stevenson alias Renée Chapron zich blijkbaar voorgesteld, zich dan bij hem te voegen om gezamenlijk de haten van de Londensche misdaden op te gaan teren.

[p. 172]

Toen ik de brief gelezen had, was ik natuurlijk meteen op mijn hoede. Ik vermoedde, dat zij mij te lastig vond en zij het plan had, zich van mij te ontdoen. Daarom was ik haar voor en - enfin - dat is alles,’ besloot Tim zijn relaas, dat door de heeren in ademlooze spanning was aangehoord.