Kirchröatsjer maiblómme

[p. 98]

Zóndesmörje aan et Bergputs-je

Wie jing iech zoeë jèar noa et bergputs-je hin,
Went in ieësjte blui der hulleterbôôm sjting.

Da zats iech miech doa; - zoeë jants welt-verloare
Klónk ôês et kloeëster bejîêne-zang boave.

Doa tusje broezet de faarkirchs órjel in;
En bèane hôêët me aandechtieg jroeës en kling.

De vüüëjel allemoal, zelf ooch de nââtejaal
Uvveral zónge: ‘Bèan ooch - alleeloeja.’

De aldaase zörg, wat woar die doa wiet;
Julde zónnejlants verhelderet der kiek.

Ing vreche dââgvink, die sjierpet miech tsouw:
‘Zieste die jrââver? Doa - die - hant hun rouw!

Die zôôse ins hij in de zón, jraad wie dôê,
Die hant ooch jebèant en jezónge wie nôê.

Zooge ooch jrââver van die, die ins woare;
De allerieësjte ooch hij-jerhin koame’.

Der bergputs is voet, et is wie ing zââg.
Jine vôêëjel mieë zingt, jants kââl is de plaatsj.

De nââtejaal troert, kan nit bouwe zîê nès -
Ving zelver jing blui - bergputs - nie nit verjès.