Kirchröatsjer maiblómme

Der Zelfsmöader

‘Inne zelfsmöader! Inne zelfsmöader! Jónge, kómt ins kieke! Doa lik-te in de sjtuurkaar. Ze junt em noa et doeëde-huus-je bringe en em dan - went et jerich is drââ jewèa - in der ónjewijde jrónk sjtèche óp der kirkhof!’

‘Wèa is dat’ ‘Wèa hauw-em vónge?’ ‘Isse al doeët?’

[p. 95]

Nui-sjierieg verdróng ziech alles, jroeës en kling, um de sjtuurkaar erum mit vroage en jââpe, óngerwiel ziech de mansluu, die de sjtuurkaar der Kirchröatsjerberg ópduijete, in Wîênjrâât der sjwêês aafwoosje en ziech jet rèstete.

‘Hauwe ziech ópjehange? Zaat man, hónge aan inne bôôm?’ vroaget inne kôêtjóng. Inne angere; ‘Hauwe ziech verzòfe in de mulle-bââch?’

‘Da munte doch nââs zîêë’, zâât ing auw vrauw, ‘De kaar is nog druug. Lot ins kieke, wèa et is, Heimes?’ Vrecheweg wól de vrauw de zek óphèave.

‘Voet doa! Dat is nûûs vuur uuch. Et is tse sjrekliech’, zâât der Helmes en dekket de liech nog besser tsouw.

‘Woa hat uur em vónge? Zouw et ooch inne zelfs-möader ziêë?’

Der Helmes trok aan sjouwer. ‘Iech wêês et nit. Dat mós et jerich mar ôêsmââche. Went dem der dûûvel nit de zieël ôês jerèsse hat, da wêês iech et nit! Aan de erk in et dennebusj-je hant vier em vónge. Der kop hòf aaf. De brós jants ópjerèsse. De rèate hank voet. Die vónge vier in de sjtruuch. Dat woar inne ââblik! Kingerdeejes sjtank ós bij. Wat doa jesjid wêês Jot!’

De sjendarme winkete. En langsaam jing de sjtuurkaar wieër óppen dörp ââ, der berg óp.

- - - - - -

Kingerkómmel joeën.

Sjunste dââg van et jónk lèave!

Eê vräuje en verlange!

Vuur vul eldere zörg en kwoal. Bezóngesj woa et sjieksaal ónbarmhertsieg is neerkómme.

Et helste hauw et doch der Driekesoeë mitjelósse. Zieng vrauw zes mond krank jehad en vuur kóts jesjtórve. Alles jesjpââsj drââ-jejange. - Jêê jeld - nûûs mieë. Noe hoezete mit zieng auw laam módder en zienne jóng, dèa mit kómmeletseere jóng, bij-jenêê.

Vuur drij wèche jirig-en ooch noch et verke kapot; dat woar zieng hofnóng jewèa vuur ââ jeld tse kómme, vuur der jóng tse klije. Dèa troeës ooch nog verloare.

[p. 96]

Wie zouwe drââ kómme?

Jing sjóng - jing kap - jinne sjwatse antsóch - jing pluum! Zieng hoare rîêëtete ziech in de huuëgde, wente drââ dâât.

De koalhak vool em ôêsen heng in koel. Jing kraf hauwe mieë vuur tse wirke. Wente ooch al mit der betste wil wól wirke, hèa kónt nit mieë; aan et letste hónge höm de erm aan et lîêf wie dór tek.

De medietsien van der dokter hólp em ooch nûûs. Dâàg en nâât hauwe jing rouw mieë. En dan - wie raar bezoog höm döks zie módder, wente zoeë sjtil doa zoos, da lôôfete hör de troane aaf en sjod mit der kop.

‘Dat kunt verkieërt ôês. Herjot, help ós doch! Wat zal dat nog jèave!’

Da pakket hèa ziech óp en jing noan koel. Mar doa looze ze höm nit invaare, wail-e doch nit wirreke kónt. Troane hauwe jing.

Et mörjens woare bij der dokter jewèa. Hèa vroaget dem, wat höm da fèalet, wail em de medietsien nit hólp. - Dèa bezoog em lang en mint aan et letste: ‘De doeë trekke diech noa et jrââf i. Et betste wuuër, wentste ins jet voet kuuëms in ing angsjtalt; zoeë kan et nit wieër joa.’

Der sjwêês broog em ôês aan alle jlidderen. In ing ansjtalt - de doeë trókke höm noan èad in....!?

Der dokter loos höm inne kónjak drinke en zâât: ‘Iech zal road sjaffe en dón wat et betste vuur diech is.’

Der Driekesoeë jóng noa hêêm, mar wie-e hêêm koam, brooche tsezââme en krêêsj Jotserbermliech.

De módder wóllem truuëste. ‘Jóng wat is et? Kanste diech da nit drin sjikke? Et is Joadswil! Iech mis et Lisa joa ooch - ziech rui-ieg, truuës diech’ - en hör troane voole op zienne sjoeës.

‘Ja, Joadswil - Joadswil - Iech mós noa ing ansjtalt, zâât der dokter - Iech kan uit wirreke - iech bin nit krank - Der jóng mós kómmeletseere joa en hat jing klijer, nûûs - nûûs - jêê jeld - I De doeë trekke miech noa et jrââf in. O vrauw - o Lisa - wuuësj doe doch wirrem bij ós - of iech bij diech!’

‘Huuër óp jóng, dôê briks mîê hats - Iech kan nit voet

[p. 97]

- Jank óp ziê jrââf, krîêsj doa en ziech ofs dôê jet bèane kants. Ozze Herjot zal barmhertsieg zîêë. Dat lêêd is tse jroeës’.

Zîê trók höm weer ziech ââ, mar hèa woar wie inne lebendige doeë. Op ins rîêëtet hèa ziech óp en jóng erôês.

‘Jank noa jenne kirkhof, da wèat et diech besser.’

‘Joa módder, iech joa - óp der kirkhof is et besser - doa is rouw.’

‘Woarum jêês dôê da noa oave de trap óp?’

‘Ziech sjtil módder - iech mós nog jet han - da jon iech noa der kirkhof.’ Op der zulder zôêëte jet ónger de panne en sjtooch et ziech in tèsj.

- - - - - -

Jants verwilderd en bloeëskops woare et letste jezîêë wóêëde aan der hijberg. - Alles jing höm ôês der wèag. Hèa bleef al ins sjtoa en kêêk um ziech erum, als wente jet zukket. Da lââchete wirrem.

‘Ja, dat woar der wèg noan mulle. Wat woar et sjun wie vier vrijete - Doa aan dat bergsj-je hant vier jezèsse. Iech zien diech zitse - waat, iech kóm bij diech - Wie? woa biste? - Kóm bij miech - iech bin bang! - Doe winks miech ummer - en da biste voet - iech zien et, dôê bis doeëd! - Waat jet - iech kóm ooch - De doeë trekke miech noa et jrââf in - iech kóm’....

In Ham en in mulle hauw me ne helle sjöös jehôêët, dat de vinstere rammelete.

Et nommedaags vónge koelköalder ôêsen Ham der Driekesoeë in zîê blót kót aan de erk likke.

Et jerich vóng, datte ziech mit ing dienamietpatroeën doeëd jesjòsse hauw.

Et is lang jelije, dat dit jesjid; mar dat bild van die sjtuurkaar en die jesjiechte, wail ze woar is, is nit tse verjèsse.