Kirchröatsjer maiblómme

[p. 83]

I-kwarteeróng
(26 Jannewaar 1929)

't Woar ing ôêsnaam went inne verlèaje woar vuur i-kwarteeróng, mer woar me êêmoal ââjewèze en kroog me inne jesjikt, dan wôêët ziech doa ainfach bij neerjelâât en de jónge hauwe ziech nit tse beklaage.

Den woa i jants Holland wôêëte de tsoldaate je-extemeert wie hij-erum? Ejaal va wat ver kluur en woa vandan ze woare, ze wôêëte ââ ‘jemeneert’ en hauwen 't jót. Den wie mennieg inne, dèa doe als mielietèar hij noa Kirchroa koam vuur de jrents tse bewââche, is sjpieëder hij blève. Waal êê bewiês, dat 't in 't ‘donkere Zuiden’, woa ze ieësj mit zoeëvul angs en sjoedder hin jónge, nog wal zoeë sjlèat nit woar.

De mîêëtste luu dââte ziech hij zoeë: went ós êêje jónge urjens angesj kûûëme en doa wûûëte i-kwarteert, da haie vier óch jèar, dat ze êê orrentliech bet en ing jouw kòs kreuje. Doarum behandelete ze hön zoeë es wie ze zelver óch jèar behandelt wuuëre; al broechet me jraat nit verlèaje drum tse zîêë, den mit de paar tsens verjuutoeng van de rejieróng koam jinne doa; me lêêt ummer jet sjaa.

Mer ziech ââsjtelle en alles dróp zetse vuur der langs tse kómme, wie dat der Klómpe Lenaat ding, neu, dat woar ooch jing handelwies.

Der Lenaat hauw êê poetieksje, boeret en handelet jet derbij en sjtóng bekankt vuur inne knauzieje miensj, dèa óp inne jrosje ôês woar, wie inne däuvel óp ing zieël. Klââge en kuumme woar bij 'm troef en doabij koam, dat-e be-kankt sjtóng vuur inne, dèa ze hauw; inne sjtille knuuver! Jêê wónger dan ooch dat-e mit sjrek en angs drââ dâât, dat hèa ooch wal ieësjdaags an de rij woar vuur i-kwarteeróng.

‘Wat jieëft dat Trieng?’ hauwe wal hónget moal an zieng vrauw jeklaagt, ‘zieg ins ââ, dat wurpt nog nit e zoeëvul ôês, dat me druug broeët vuur zónne tsoldaat kriet. Iech joan ins noa 't sjoeëlhôês en leg dön ins ôês dat ver nit alling jing plaatsj haie, mer ooch jing tsiet vuur ooch nog inne mielietèar óp tse waade. 't Is nuuks besser, es went

[p. 84]

me ziech in e-zoe-jet vuur ziet, flits krient ver da jinne jesjikt, den dink ins ââ, wat dat inne ambrââs in hôês jeuf.’

‘Joa, Lenaat, jank en kal ins’. En der Lenaat trók óp inne jouwe mörje noan burjemêêsterij vuur tse zââge, dat ze 'm zouwe versjuuëne va i-kwarteeróng. Ee paar sjlèate tsiejaare, die ë ziech in tèsj hauw jesjtòche, dâât-e, zouwe ziech wal ins kónne loeëne.

Hèa meldet ziech an êê sjalter, vóng ââ mit ë paar van die billieje sjtink-sjtengele tse presenteere zoeëdat der beamte dâât, hèa wuuër jet jóngs kómme ââjèave: ‘Da kan me uuch joa zicher jrateleere! Inne jóng of êê mèadsje?’

‘Uur verjèst uuch, hèar; iech kóm vuur jants jet angesj. Iech hôêët, dat bij ós in sjtroas och tsoldate wèade i-kwarteert. Mer noe wól iech uuch kómme zââge, vuur uuch ónnuuëdieg sjriefwerk en zoeë tse sjpaare, dat bij miech jaarôês jing plaatsj is. Wie jèar dat ver ós inne kreuje, mer mit der betste wil, 't jêêt nit. Ieësjtens, wie iech zaan, jing plaatsj en dan ooch mieng vrauw hat de heng vol mit 't hôêshauwe en 't jesjef en va kòche kunt noen al de hòf tsiet nûûs.’

D'r Lenaat vertsellet evvel nuuks va sjaa, dem e zouw han en ooch nit. dat 't 'm nit ââ-sjtóng inne tsoldaat-kómmies in hôês tse han als jesjefsman in dèa tsiet!

Op 't jemeendehôês hauwe ze ózze Lenaat el durch. Ze pitsjete ziech óngerêê êê eugs-je en vrîêvete ins mit inne vinger langs der doem, ‘'t Is jót zaat!’ en doamit kôêët d'r Lenaat aafhouwe.

Jing tswai daag sjpieëder kroog-e al êê sjrîêvens, dat óp dèa en dèa daatum tswai man bij 'm môêëte wèade i-kwarteert. Dat woar jemeen: ieësj sjtèche ze ziech de tsiejaare van inne in tèsj en dan behandele ze inne ooch nog zoeë. Nè, dat woar ónversjèamt, hiemelsjraient en jot-wêês nit wat nog mieë, en nog wal tswai tsjejeliecher tsiet!

‘Ze verrommeneere ós, vrauw; doa mósse ver ós zîêë langs tse fôêtele’. ‘Mer wie?’ 't Trieng boechsjtabeeret ooch ins óp der tseddel en zoog, wat der Lenaat nog jaar nit jemerkt hauw, dat 't niet van burjemêêsterij, mer van der sjef van de kómmieze koam. ‘Wuuërs-te ooch trek noa dem jejange, dat hai flits jehólpe.’

[p. 85]

‘Wits-te wat Trieng, iech joan noa 'm en da zag iech dat 't niet jung en zicher noen nit. V'r haie jraat jet klings krèje en doe leugs nog doa. Iech wed, dat ze 't da i-trekke.’

‘Mienne leeve Lenaat, biste jants! 't Pietsje, ózze jungste, is al bauw drij joar en meenste, dat ze diech dat jlêûve? En went ze ins kuuëme kiekke!’

‘Dôê has jet lêêd. Op 't kantoeër kinne ze ós nit; en went ze kómme, da wikkele ver ainfach 't Pietsje, dunt 'm êê mutsj-je urn en lèaje 'm in inne auwe kinkskörf. Dôê lèas diech i bet en wat wils-te nog vuur êê besser bewîês?’

Of 't Trieng al doa tjèan sjputteret, dat hólp nuuks; der Lenaat hooi vós bij sjtuk. En wat hèa êêmoal in zienne kop hauw, hauw-e nog lang nurjens angesj. Hèa jóng noa 't tsolamt, vroaget der sjef tse sjprèche en vertsellet dem, dat 't mit die i-kwarteeróng zieër ónjelèaje koam, bezóngesj nôê mit dat nui kinke.

‘Waar woon je?’ vroaget der sjef. Der Lenaat joof zieng adres óp en der sjef zâât, dat-e noa de middieg ins zouw kómme kiekke. Went 't nit jóng, zouw hèa wal maasreejele nèame, dat de i-kwarteeróng wôêët i-jetrokke. ‘'t Is jót hèar; adieë hèar’, en der Lenaat wie inne pîel ôês inne boag noa hêêm.

‘Trieng! 't Pietsje vieësje en dan noa bet i; der sjef kunt dizze middag ââ.’ 't Woar doe angesj nûûs dróp es wie 't êêmoal bejónne sjpelsje mer durch tse mankeere.

's Nommedaags koam der sjef 't hôês ins kiekke. Woa ë zelver hôêsvadder woar, wól-e tsjejeliecher tsiet ooch ins jèar 't kinke zîêë. Hèa mêênet der Lenaat zoojaar inne jevalle tse dôêë, mit ziech vuur zîê nui kinke tse interesseere.

Hèa jrateleeret 't Trieng en vóng 't inne ôêsnaamswies sjtaatse en duchtieje jóng.

‘En hoe heet 't manneke?’

‘Ich hêêsj Pietsje’, klónk 't doe kloar en dûûtliech....

Dat der Lenaat i-kwarteeróng kroog, lieët ziech dinke!