Kirchröatsjer maiblómme

[p. 76]

Oês de sjmoekkeltsiet

De sjmoekkelstiet jedinkt ós nog allemoal zieër jót. Mennieg amerölsje hat ziech doe aafjesjpilt, wat 't vertselle wèat is. Me zèat zójaar, dat ee bóch wuuër tse drukke va allenäu die anekdötsjer, die doe zint vuurkómme.

Ver wisse, dat alles wat me ziech mar dinke kan en wat mer jet jemist kôêët wèade, uvver de jrents wôêët jetransporteert. Och noe joatserwelt alles en nog jet, ôêsjenoame tsijelsjting en jlui îêzer.

't Mîêëts jangbaar artiekel woar óp ing jewisse tsiet vlêêsj: sjinke, sjelââsj, sjpek, lóng, lèaver, preskop, pôêtes, vet, hui-jerkieës, hemcher, hòve kop, kótlett, broatwôêësj, poeëte en oere, tse vul vuur óp tse neume.

Jemeklicher wuuër 't natuurliech jewèa verrëke mit lîêf en zieël, mit hôêt en hoar eruvver tse bringe. Dat woar el tse jevierliech, den zón bieëste kanne sjreklieche klamau en behai mââche, bezóngesj went ze jelijd wèade en 't sjteks-je als roeder deent, böake ze jeweunliech hulp en moad. 't Zou zich joa zei ver an de kómieze zîêë uvverlîêëvere, die besjtimt óp zoeë jekèaks zouwe zîêë ââkóme. Wól inne doarum zoeë sjtuk vieë mit jouwe verdeens dón disserteere, da woar 't mer 't vernunftiegste vuur 'm va tse vuure zónger vul sjendaal kòt tse mââche.

Ozze noaber, der Kütte Helmus, hauw da och ins ee paar vââzal verksjer jejoole; woavan êê ziech mer nit wól sjikke. 't Vroos nit orrentliech durch en bloof bedäutent tjèan zîê kameraat tseruk. Dat jevool ózze Helmus nit en hèa uvverlâât den ooch ins mit zieng vrauw, wat tse dôêë.

‘Zoeë erm wîêët langer voore is voetjewórpe jelt; dat wèat doch nûûs. Iech houw 'm óp inne jouwe oavend vuur jënne kop en bring 'm uvver de pöal’ woar der sjloes van der uvverlèag.

‘Nem diech innâât, Helmus! Went ze dich ins sjnappete!’

‘....Dan hant ze miech mit der sjlaviet, mer auwat, wat angere floept, mós miech ooch jelukke en wen iech 'm jót eruvver krien, hant ver der sjaa doebbel in’, mêênet ózze noaber, ‘en da, vrauw, iech zal wal jót ôês 'n ôôge kie-

[p. 77]

ke of besser nog, iech zien ins mit ee paar poste tse kalle, flits lieët zich jet mit dön mââche en jieëft dat nuuks, da jleuf mar dat ze 't sjlauw mósse ââlegge vuur der Helmus tse trappeere. Kal mer mit jinne druvver en hot 't mar vuur diech, den 't is jauw jet durch mis-junstieje luu verroane en ââjedrââge en da hêêsjt 't zich drijdoebbel inâât nèame.’

Op inne jouwe oavend, 't rèanet dat 't joesjet en 't woar zoeë dûûster, dats-te jing hank vuur de ôôge kôêëts zîêë, der Helmus vóng doe, dat 't noen wal de jelèajenhêêt woar vuur 't kuutsje noa jinzie tse bringe. De baan zouw noen wal kloar zîêe, den de kómieze en tsoldaate zouwe noen wal urjens sjtoa tse sjoelle.

‘Vrauw’, zâât der Helmus, ‘jef miech inne jroeësse uvvertsóg, iech houw 't krank oas vuur der kop en bring 'm doa in eruvver’

In der sjtikke däuster jóng e noane sjtal i en ee orrentliech sjlèags-je mit der vòês-hammer dóng 't deer noa de anger welt reeze. Der Helmus woar zoeë ópjereegt, dat-e nog nit eens kêêk offe wal 't richtieje hauw jehouwe, duijet 't ziech mer jauw in zienne provesooriesje zak, wórp ziech dem óppen sjouwere en jóng op wèag.

Ongerwiel bèanet zich zieng vrauw der roeëzekrants tser ieëre van der Hillieje Rochoes, dat 't mit et verrëke mer jót zouw joa. Koalieg woar ze an 't tswaide jezets, wie sjtil op de rôête wôêët jetiept en ‘los miech jauw, jauw rin’ wôêët jefluustert. ‘Ze kank trek de sjtim van höre Helmus en êê-tswai-drij hauw ze de sjauw van de duur en der Helmus mit zîê pak óp der poekkel erin jelosse. Der erme kèal woar jants ôêsser oam, sjwêêset wie inne dââs, rââzëlet i alle jlidder; zieng jantse kraatsj va ieëder woar flêûte.

‘Ze zint hinger miech’ woar alles wat e erôês kôêët bringe en wórp 't pak óp der kannepieë. Zieng vrauw, die ummer èave jemuutlich en rui-ieg bloof, kroog noen inne jouwe ival en zâât an der Helmus: ‘Blief dôê mar hij; iech lek jauw de kalbas mit 't verksje in êên kingerbetsjtetsje; went ze hôêssukkoeng kómme dôêë, zââge ver, dat 't kink doa sjloffet.

Zoeë wôêët jedoa. Kóm woar der uvertsóg ónger de dekkens of wôêët hel óp de duur jeboemst.

[p. 78]

‘Doa zint ze!’

De vrauw van der Helmus jóng ópmââche en vroaget an de tswai kómieze die höre man hinger de vèare woare, wat de hèare jevelles wuuër.

‘Geen praatjes! Hij is hier binnen; we zoeken 't heele huis door; we moeten hem hebben!’

‘Wem?, wat? leef hèare..........’

‘Hier is iemand binnen gelaten met 'n pak op de schouders!’

‘Auwat, iech bin doch mar alling met der man en 't kink, wat sjlieëft’

‘Ha, dan zal je man 't wel geweest zijn’ en doamit jónge de kómieze noa 'n hôês in, woa der Helmus, dèa ziech ee bisje herkrèje hauw in hemsmouwe in inne auwe missieoenskalender zoos tse blaare.

Waar is 't pak, dat je mee hebt binnengebracht?’ vroagete de kèals.

‘Wat vuur êê pak? Iech bin nit bôêse de duur jewèa’, woar der Helmus zîê antwoat.

‘Je schoenen lijken er anders wel op, vriendje!’

Der Helmus woar trek sjlââgvèadieg en zâât: ‘Dat is va wie iech dizze nommedieg plantse ha ôês-jesjtââpelt; doa woar 't huu jraat jót wèar vuur’

De kómieze lôôze ziech evvel nûûs wies mââche en joove ziech uvveral an 't zukke. Der Helmus môêët der kèatselûûëter drââge en lûûëte. Oppëne zulder wôêët ââjevange en ze zouwe 't jantse hôês jruntliech revedeere.

Wat de vrauw van der Helmus ziech óngertsiet in kuche zoos tse bèane, wêês iech nit, mer zicher is, dat 't nit tser ieëre van der Hillieje Antonioes woar.

Wie de kómieze an 't tsimmer koame woa 't verksje i bet loog wól der Helmus doa langs, mer de kómieze verlangete doa óch tse kónne kieke.

‘Doa is doch nûûs, hèare; uur zouwt miech alling 't kink wakker mââche en da han iech en de vrauw werm der leeve las vuur 'm i sjlof tze krieje’

‘Openen!’ zââte de kómieze barsj; zón finte kanke ze. Der Helmus bloof nuuks angesj dróp vuur óch wer mit 'n

[p. 79]

noa dat tsimmer óp tse joa. Hèa woar sjtîêf va angs; der floepet sjloog 'm of ze ooch i-je bet zouwe kieke.

En jowaal, de lóf verroanet 't. Zónger pardôên noome ze 't verksje i besjlââg en der Helmus kroog ee protekol. Der erme dijus woar ram van de zökke en hèa woar jants ôês 't huus-je wie de kómieze óngerêê va drij mont hinger de wasserlienie kallete.

Va ôês-jesjtange sjrek en angs dónge der Helmus en zieng vrauw de jantse nâât jêê oog opêê. 't Lêêd wôêët nog jroeësser wie ze 't anger mörjens merkete, dat der Helmus 't jezónk kuusj-je hauw wille sjmoekkele en ze mit der sjrauwel inne sjtal woare blîêve zitse.

Mit êê ‘e ónjeluk kunt nie alling’ môêëte ze ziech jeejenzaitieg mer jet truuëste.