Kirchröatsjer maiblómme

[p. 70]

Hôêspoets
(12 April 1927)

Wat ee wusje, wat ee weule,
Wat ee sjprinkele, wat ee sjpeule.
Wat ee sjroebbe, wat ee sjrabbe,
Wat ee druuje, wat ee dabbe!
Nuuks sjtêêt mieë in hôês noa-êê,
Alles likt wie wild durch-êê:
Der hôêspoets wèat jehauwe.

Der bessem, sjruubber, ópnèamsdóch,
Die zind der jantse dââg tse-tsóg.
Me kèart en vèagt, me vringt en vrieft,
Me sjuumt en luuëtert dat et zîêft;
Mit sjwam en lèar, mit zank en zêêf
Kunt alles drââ, 't jròf of wêêch:
Der hôêspoets wèat jehauwe!

Jêê mêûbelsjtuk sjtêêt mieë aa plaatsj.
Och jummieg, haste da de kraatsj
Tse vroage, woa is dit of dat,
Da krieste 't ieësj ins orrentliech zat.
Noe sjoebt óch nog dat vrauwluu-pak
En dräut diech mit der sjóttelsplak:
Der hôêspoets wèat jehauwe!

't Betste watste zón daag dêês:
Zörg datste nit in der hinger sjtêês.
Dink, dat 't óch werm uvver jêêt,
Dat hôêspoetsfieëber, die sjroebkrankhêêt;
Dernoa is alles jrunkliech ring:
Hiep - hiep-hoeraa! Da róf en zing:
Der hôêspoets IS jehauwe!