Alaaf Kirchroa

Ing nui zamloeng i Kirchröatsjer sjproach

J. Reinard
Zóndesmörje aan et Bergputs-je

Wie jing iech zoeë jeër noa et Bergputs-je hin,
Went in ieësjte blui der hulleterboom sjting.

Da zats iech miech doa; - zoeë jants welt-verloare
Klónk oes et kloeëster bejiene-zang boave.

Doa tusje broezet de faarkirchs órjel in;
En beëne hoeët me aandechtieg jroeës en kling.

De vuuëjel allemoal, zelfs ooch de naatejaal,
Uvveral zónge: ‘Beën ooch - alleeloeja.’

De aldaase zörg, wat woar die doa wiet;
Julde zónnejlants verhelderet der kiek.

[p. 47]

 

Ing vreche daagvink, die sjierpet miech tsouw:

 

‘Zieste die jraaver? Doa - die - hant hun rouw!

 

 

 

Die zoose ins hij in de zón, jraad wie doe;

 

Die hant ooch jebeënt en jezónge wie noe.

 

 

 

Zooge óch jraaver van die, die ins woare;

 

De allerieësjte ooch hij-jerhin koame’.

 

 

 

Der Bergputs is voet, et is wie ing zaag.

 

Jinne voeëjel mieë zingt; jants kaal is de plaatsj.

 

 

 

De naatejaal troert, kan nit bouwe zie nès -

 

Ving zelver jing blui - Bergputs - nie nit verjès.