Margreet vervult de wet

[p. 5]

ADA HONDIUS OPGEDRAGEN

[p. 7]

Die Ehrfurcht vor dem Leben erfordert, so in den Kampf zu ziehen, dass man nicht von vornherein weiss ob man siegen wird.
Hartmann

[p. 9]

Proloog

Eeuwen geleden is het zoo geschied, dat een vrouw, de Dolle Griet, in de groteske bewapening van een gepantserde arm en een gepantserd been, maar met het verwoede zwaard der verdelging in de vuist, de Hel heeft berend, aangeblazen tot een hitte van haat, verschrikkelijker dan de woede der duivelen in hun vergeefsche teweerstelling tegen haar stormloop, die hen verpletterde, vertrapte en versloeg tot een berg spartelende, brullende, stuiptrekkende gedaanten, krioelende vleugel- en springzwermen, opgejaagd als het stof der wegen, neergeslagen in een sprong, een vlucht, een laatste aanval uit lijfsweer.

Als met blinde oogen starend in haar droombeeld: Dood aan de Hel!, is deze Dolle Griet voortgerend, blind voor alle afgrijselijkheid, die menschenkinderen als voor Medusahoofden doet verstarren, niet te deren door rook noch vlammen, noch projectielen uit de slingerwerptuigen der bestormde torens geworpen, niet te houden door torens noch poorten in haar onstuitbare wil en de glorieuze overtuiging de weldaad van een verlossing over de wereld der levenden te brengen, op haar weg lijken zaaiend onder haar zwaard, zonder op- of omzien de vluchtenden vervolgend door hun Hellestad tot in de uithoeken waarheen zij de wijk namen, onvermoeid het zwaard zwaaiend, onvermoeid met de voeten tredend op monsterlijk gedierte met menschen-

[p. 10]

gezichten, op kwiekende padden, die, vertrapt, hun ingewanden uitspuwen uit gespleten bekken, op wangestalten, die achterstevoren gedraaid hun vervolgster bestoken met aan hun angst ontsnapte pestilente dampen en windgeloei van vuur, onvermoeid met de voeten wadend door stroomen van uit hun wonden gulpend zwart bloed. Geen blijft achter van haar, die Dolle Griet volgen; eensgezind lijken zij zelf hellegedaanten met haar wapperend verschroeid haar, haar zwart bewalmde gezichten, haar tot het gevest zwart besmeurd zwaard; duivelscher dan alle duivelen woeden deze vrouwen in de Hel, die, door het eigen vuur der stervenden aangestoken, reeds rondom aan alle kanten in een wapperende vuurgloed staat.

En als, ten slotte, tezamen met haar vrouwen, Dolle Griet, deze Furia van de opstand tegen de Hel, volvoerster van een eeuwenoude wraak op de groote Belager, in de ros en zwart lichtende vlammen verdwijnt als op een brandstapel, is de Hel, deze Hel, die eenmaal tegenover de verlossing op aarde heeft gestaan, vernietigd.

Zoo is het eeuwen geleden geschied.

Maar nogmaals zal de Furia wakker worden in de harten van vrouwen, in opstand tegen Wet en Gebod, die haar sexe gevangen houdt in de Hel van de tegennatuurlijke verdrongenheid, de starre behoudzucht en de nachtmerrie van de zondeval.