Haerlemsche Duyn-Vreucht

in-hebbende: veel nieuwe, stichtelijke en vermaeckelijcke, amoureuse liedekens ende gedichten; soo op versierde, als waerachtige geschiedenissen gemaeckt

Af-keer van Venus.

Stemme: O nacht! jaloersche nacht, etc.

FY valsche Venus! die so menigh hebt bedrogen;
En noch niet af en laet, waer gy maer cans en vint
Waer toe so vuylen Schicht my in het hart getogen?
Ick ben niet meer tot u, noch uws gelijck ghesint.

Onredelijcke Vrou, ghebiedt dijn stouten Iongen:

Dat hy sijn Pylen spaer, en my niet meer en schiet;
Ick heb een echte vrou, en ben daer aen gedwongen,
Te leggen mijn vermaeck, maer aen een ander niet.

Of meynt ghy dat ick u sal (als te voren) dienen;

En volgen u gebo'on, als een verdwaelden sot,
Op hoop: dat gy my soud wat goets daer voor verlienen
Neen Venus! veer van daer! ick dien een waerden Godt

My lust niet meer den dranc die gy placht te schincken

Waer door ick al te nae van 't nutste was verleydt;
Den Gever alles goets, geeft beter Dranck te drincken
Een Dranck die duyren sal, tot in der eeuwigheydt.

Wat zijn u gaven doch, die waerdigh zijn om loven?

Den snoeper diese snoept, op 't lest daer af verveelt;
Och! 's Hemels gaven gaen u gaven veel te boven,
Die uyt een milde Hant ons worden toegedeelt.

Ick heb wel eer gemeynt: men b'hooren u te eeren

Iae neffens d'opper Godt, die alle eer behoort;
So had ghy my, helaes! door valscheyt gaen verkeeren
Want, noyt ghy my en gaeft een onbescheyden woort.

[p. 85]

 

Ghy vielt my om den hals, om kussen aen mijn wangen,

 

En bood my dijne mont, en lipjes Honich soet;

 

Hier me had ghy mijn hart in dyne Strick gevangen;

 

Maer nu ist al verkeert, in louter bitter Roet.

 

 

 

Al komt gy my nu aen, met 't lijfken op geregen:

 

Met borsjes silver blanck (en 't geen ick niet en seg)

 

Tis alles te vergeefs, ghy kont my niet bewegen,

 

't Gerinste dat ick spreeck, is anders niet als: wech!

 

 

 

Dus laet my voort met vreen, wilt dijne moeyte sparen

 

Want alles wat ghy doet, kan my bewegen niet:

 

Ick soeck niet meer met u in eender Schuyt te varen,

 

Wy souden gaen te gront, verdrincken in 't verdriet.

 

 

 

Adieu dan voor het lest: mijn ziel wil u begeven:

 

Mijn ziel soeckt niet het Rijck daer ghyse voeren sout,

 

Mijn ziele soeckt hier rust, en namaels 't eewich leven,

 

Het gene ghy de ziel, en 't lichaem beyd' onthoudt.

Soo langh my Venus had verblindt:

Soo langh bleef ick een Venus-kindt;
Maer nu mijn ooghen open zijn:
Nu schou ick Venus als fenijn.