Haerlemsche Duyn-Vreucht
(1636)–C.P. van Wesbusch–
Auteursrechtvrijin-hebbende: veel nieuwe, stichtelijke en vermaeckelijcke, amoureuse liedekens ende gedichten; soo op versierde, als waerachtige geschiedenissen gemaeckt
Stemme: Ach! schoone kriekelin.
EY goude Phoebus! daelt,
Daelt (bid ic u) uyt mijn bedroefd gesicht
Ick wensch niet meer bestraelt
Te worden van u gulde Hemels-licht,
Nu my mijn Liefjen is onthaelt.
| |
[pagina 26]
| |
En in de swarte aerdt ghedaelt.
2 Ach! waer ick gae of stae:
Ick sie altijdt onrustigh gins en weer;
Maer laes! tot mijnder schae:
Ick blijf mijn Enghel quijt, en krijgh niet weer
Mijn Amaril, mijn lieve lust,
Wiens Zieltjen in den Hemel rust.
3 Och! mocht ick noch eens reys
Aenschouwen haer schoonheyt en dan niet meer
Soo wou ick 't sterff'lijck vleys
Op-off'rend d'Aerd, en 't zieltjen God den Heer
En hopen weer nae desen tijdt
Met Amaril te zijn verblijdt.
Nae 't klaghen valt hy in de rust,
En siet in droom, sijn hooghe lust;
En als de slaep van hem gaet vlien,
Vertelt hy, wat hy heeft ghesien.
4 Ick leyd' my in het Gras
Daer Amaril haer schaepjes had geweyt;
Ach Hemel! al soo ras,
Ick my tot rusten had ter neer gheleyt:
De witte slaep, die elck beloert:
Heeft my in eenen Droom vervoert.
5 My docht dat ick de Lucht
In twee gedeelten sach van een ghedaen:
En met een bly gherucht
Quam daer een schaer van Eng'len henegaen
Sy bloncken wit in Zyde schoon,
En songhen al uyt eenen toon.
6 Op 't lest: sy stonden stil,
En beurden my met hantjes van de Aerd
Strack sagh ick Amaril:
Bly zijnde: heb ick my hier in vervaert;
Ick dacht: o Godt! wat mach dit zijn,
Dat dese Schare komt tot mijn.
7 Terstont sprack mijn Vriendin:
Vervaert u niet, mijn waerde Bruydegom
Ick ben u Harderin,
Die om te halen, vlytich tot u kom:
Bereydt u, soo ghy mee wilt gaen;
| |
[pagina 27]
| |
En met dat woordt wast al ghedaen.
8 O lieffelijcke rust!
O slaep! die my so soet op t' hartjen viel:
O droom! o lieve lust!
Hoe vriendelijck verquickten ghy mijn ziel;
Maer als ick weder wacker wiert:
Doen was het alles maer versiert.
9 Nu hoop ick even-wel
Dat my dees vriendelijcke Droom beduyt:
Hoe ick nae 't aerdts ghequel
Vereenen sal met mijn ghewenste Bruyt,
In d'Hemel-rijcke schoone Tent,
Daer al ons lyden wordt ghe-endt.
De wensch,, van de Mensch:
Werdt vaeck voldaen;
(Al siet,, hy het niet)
Door ydel waen,
EYNDE. |
|