Haerlemsche Duyn-Vreucht
(1636)–C.P. van Wesbusch–
Auteursrechtvrijin-hebbende: veel nieuwe, stichtelijke en vermaeckelijcke, amoureuse liedekens ende gedichten; soo op versierde, als waerachtige geschiedenissen gemaeckt
Stemme: 'Uytmuntentst harderinne, &c.
VReucht-stichter by Ionck-vrouwen,
Te vroegh van my gheruckt,
En leght, helaes!
Tot graeghe Wormen aes
In duyster aerdt ghedruckt:
Mocht ghy my eens aenschouwen,
Om speuren mijn ellendt,
En wat ick ly,
Ach lieve Lief! om dy,
't Welck niemandt is bekendt:
Al zijt ghy my lichamelijck benomen,
Door de felle Doodt,
Die u soo schieloos schoot:
Ghy en soudt niet schromen,
Met u Gheest te komen,
Daer ick u wel eer ontboodt.
2 Ha Steen! kond ick u weeren,
En went'len op een zy:
'k Wou (als een dief)
Gaen nemen weer mijn Lief,
En draghen hem met my;
En uyt dees Doode-kleeren,
Ghebalsemt, fris en schoon
In mijn Salet,
Op 't leedigh Droncke-bedt,
| |
[pagina 19]
| |
Doen legghen my ten toon:
En soo wanneer ick niet en kon bedaren:
Wou ick tot hem gaen,
En off'ren Traen op Traen,
't Wou gheen suchjes sparen,
Die mijn hart beswaren,
En met water overlaen.
3 Och! schreyt bedroefde ooghen,
Giet bracke tranen uyt,
Verlicht mijn Hart,
Belaen met Rouw' en Smart,
Ay my! bedroefde Bruydt!
O Godt groot van vermoghen,
Erbermt u over my,
En druckt met een
My onder desen Steen,
Aen mynen Bruyd'goms sy:
Laet Atrops schicht mijn weke borst in rijden
Om des levens Draet,
Die door mijn Hartjen gaet
Schieloos af te snijden;
Want my gheen verblyden
Nimmer (hier) te naecken staet.
4 Maer mijn vergheefse klaghen,
By dit beslooten Graff,
Is al om niet,
En 't eyndicht gheen verdriet,
De steenen hardt en straff
Die konnen 't al verdraghen;
Dies tast ick aen zijn Sweerdt,
Het welck my, licht
Soo wel als Atrops schicht,
Sal vellen (doodt) ter eerdt.
En op mijn borst wil ick een briefjen kleven
In hebbend' desen sin:
Die hier leght: bracht door Min
Haer selven om het leven,
Dus wil't haer vergheven,
En stort haer dit Grafjen in.
FINIS. |
|