Verzamelde gedichten

[p. 411]

Mussen en mensen

Werp ik het oude brood op het dak,
Komen de vecht-zieke mussen en spreeuwen,
Vrienden, die sinds lang niet meer vluchten
Hoe snel en sterk zij gevleugeld zijn,
Maar onderling twistend.

En, is het anders met de mensen?
Achterdocht en de felle broodnijd
Beheerst ons; en de goede vriendschap
Komt niet tot stand. Hoeveel dan te minder
Het gevleugelde dat ten hemel voert.

Ach, als wij elkander verstonden
En erkenden in onze kracht,
Mensen en volken en de geheime
Toekomst der aarde, waar brood en zout
Eeuwig weer vrede zouden geven.

Maar, vergeefs. Het raam uitkijkend
Zie ik de mussen, hoewel er genoeg is
Vechtend om brood en grijsgevleugeld
't Recht van den sterkste elkaar betwistend;
Ga zelf aan tafel en eet mijn maal,
God verstaande in het gevecht der
Onsterfelijke vogels.