Verzamelde gedichten

[p. 394]

Strofen aan Sapfo

In tijd van nood

Als ik moet denken hoe Sapfo's woorden
Gingen verloren, zo hóge schoonheid,
Hoe men in drek de stem van de goden

Vond op een potscherf,

Zie ik een wereld waarin geen arbeid,
Geen werk voor God en de schoonheid baten,
Leg ik de doelloze pen uit handen,

Krimpt mij de keel dicht,

Word ik een man, die noodlot bij 't leven
Sloeg met de dood van vrouwen en kinderen;
Moedeloos en het leed niet meer dragend

Zonk ik ter aarde

En waar de eik door den winter geveld lag,
Klemde ik den stronk en vergat mijn tranen,
Stamelend van pijn zag ik openbaring:

't Groen, van een zaailing.

Nimmermeer zullen de zalige goden
Onbediend zijn met schoonheids dromen,
Eeuwig ruisen de verzen op aarde,

Zaad is onsterfelijk.

Weinige woorden slechts heeft zij gelaten;
Mij genoeg dat ik wijs mocht raken
En haar bemin in dezelfde strofe

Die zij bemind heeft.