t'Vermaeck der jeught

VVT ghestreckt int groene gras,

Voys: Och! vvaer vint den minnaer rust.

VVT ghestreckt int groene gras,
Daer ick met mijn tranen vvas,
Schreyd’ic steets en lamentere,
Nae een lief, die ick begere.

Ick doe vvassen, vveyden soet,
VVt mijn suchtende ghemoet,
En het vier dat om my groeyet,
Brant het cruyt, dat om my bloeyet.

Och vvat heb ick groote rouvv!
Och vvat heb ick al benouvv!
Hoe vyand is de doot mye,
Die my slapend’ gaet verbye.

O doot mijn eenighe lust:
Doot die int ghebeente rust.
Lieve doot, daer ick nae hake,
Dat ic des lydens eyndt ghenake.

Ick roep dy aen, dach, en nacht,
VVant ick dy mijn hope acht
Alleen in dit moeylick vvesen,
Diet gheluck heeft, doch vervvesen.

De tijt, die de jaren dient,
Der minnaren trouvve vrient,
Can versoeten, noch vervvinnen
Een so vvreeden jonckvrous sinnen.

Maer eylaes! het is te laet,
VVant mijn ziel al te rede gaet
VVt zijns vverelts vveghen glyden,
Om te eyndighen mijn lyden.

S. A.