|
| |
| |
| |
Trov-Dicht.
ALs de Hemel, Aerd, en Zee, hoe wild en onghebonden,
Ghemeeten en ghepast in haer ghewichte stonden,
Wert door een enckel woort, een enckel woort gesticht,
Het welck de gulden Son, noch heden-daegs verlicht.
Nae Godes even beeld, de mensch van grooter waerden!
Gheschapen en ghemaeckt is wt een clomp der aerden,
Een Heer van al Godts werck, een Heer van yder dier,
Van Vogel, Visch, en Vee, van Velt, Bosch, en Rivier.
Doch laes! hy was alleen, hy ginck daer henen druylen,
Alleen, alleen, alleen, in Bosschen, Velden Cuylen:
Ay laes wat soud hy doen? hy liep nu hier, nu daer,
Alleen, alleen, alleen, te zijn viel hem te swaer.
Des aertrijcx schoon ghewas, en lieffelijcke vruchten,
Gheschapen t’zijnen nut, en conden niet doen vluchten,
Zijn droefheyt en verdriet, en conden wt zijn hert
Niet doen verjaghen anxt, en innerlijcke smert.
Hy wist niet waert hem lach: dies deed hy niet dan claghen,
En schickt hem selven toe, dit pack te sullen draghen,
Tot dat de soete doot, een eynd van alle leed,
Hem halen soud van hier, nae s’Hemels tenten breed.
| |
| |
Maer Godt de goede Godt, ginck stracx voor hem versinnen,
Een beeld, een lieflick beeld, dat met den band der minnen,
Soo meenich heeft betoomt, dat met zijn roode mondt,
Soo meenich heeft ghedoot, soo meenich heeft ghewondt.
De mensch sach nu ontrent, en liet zijn ooghen voncken,
Op t’nieu gheboren beelt hem door Gods hant gheschoncken,
Tot dienst, tot hulp, tot troost, hy sach het maecksel aen,
Soo haest en sach hyt nau, ten heeft aenghestaen
Tradt op en ginck wat naer: hem docht hij was ghenesen,
Soo hy maer mochte met dit beeld vereenich wesen:
End sprack met een ghelach, met een bly-geestich hert,
Dit is alleen gheweest, de oorsaeck van mijn smert.
Heer Bruydegom ghy moet, ghy moet het oock ghetuyghen,
Dat u de groote Godt, voor wien het al moet buyghen,
Ontsteecken heeft int hert, met dierghelijcke brandt,
En tot u waerde Bruydt, doen neyghen u verstandt.
Haer wesentlijck ghelaet, haer deugdelijcke stralen,
Die wt haer oogskens claer, ghestadich neder dalen:
V leven doen in vreugt, u leven doen in pijn,
Want honich doch altijt, met gal ghemengt moet zijn.
De rust die voor een tijdt, can droefheyts beecken drooghen,
Quam selden in u hert, quam selden in u ooghen.
| |
| |
Gheen spijs en was soo eel, gheen dranck en was soo goet,
Die in haer afzijn cond, verheughen u ghemoet.
In desen swaren strijdt, die niet en werdt begonnen,
Dan van een moedich hert, die niet en wert verwonnen,
Dan als men hem verliest, om blusschen uwen brandt,
Hebt ghy altijdt ghewenscht, te wesen overmant.
Ghy dacht in uwen sin, sy die my doet ghevoelen
Dit vier, dit heete vier, moet wederom vercoelen:
Dit vier, dit heete vier, sy die my treuren doet,
Als oorsaeck van mijn smert mijn smert ghenesen moet.
O wel bedachten raedt! ghy ginght u flucx begheven
In haren soeten dienst, jae sterven ende leven,
Ghy stelder al aen haer: dat meer is, ghy beroemt
V welgheluckich, als ghy haer meesterse noemt.
O wel bedachten raedt! ghy hebt haer hert doen breecken,
Met een bly aenghesicht, met een minnelicke treecken,
Soo dat sy nu met u ghevoelt in haer verstandt,
Een even stercke min, een even stercke brandt.
Heer Bruydegom comt aen, wy sullen u om ringhen,
Met Psalmen en Laurier, wy sullen vrolijck singhen
Triumphe t’uwer eer, wy sullen heel verheucht
V, en u Wederpaer, toewenschen heyl en vreucht.
| |
| |
Heer Bruydegom comt aen, wat wildy langher wachten,
Denckt eens, en overleght, hoe veel en langhe nachten
Ghy over hebt ghebracht, in eenicheyt en smert,
Door dien ghy derven moest, u alderliefste hert.
Aensiet de silvren Maen comt door de lucht ghestreken,
Want Phoebus overlangh, is na zijn bed gheweken:
De Sterren wincken u, met haren claren glans,
En roepen, het is tijdt, te waghen dese cans.
Ionck-vrouwen staet doch op, en laet den Bruydgom erven,
Het goedt dat hy soo lang heeft moeten leeren derven:
Gaet aen vrou Bruydt gaet aen, en avontuert het spel,
Ick blyver borghe voor, ghy sult het winnen wel.
Gaet aen vrou Bruydt gaet aen, het perck is al gheslaghen,
Ghy sult het winnen wel, soo ghy het maer derft waghen:
Gaet aen vrou Bruydt gaet aen, ghy sult nu wesen ras,
Een Maechdeken ghelijck eertijdts u Moeder was.
Vaert wel gheluckich paer, en wilt in al u leven,
Tot Godt en zijne Wet, u vlijtelijck begheven.
Vaert wel gheluckich paer, en wilt in al u doen,
De vrede met de trou, seer mildelijcken voen.
|
|
Auteursrechtvrij