Nederduitsch taalkundig woordenboek. W-Z

[Zwijmelen]

ZWIJMELEN, onz. w., gelijkvl. Ik zwijmelde, heb gezwijmeld. Van zwijmel; ook het voortdurend werkw. van zwijmen. Duizelig worden, in zwijm vallen: ik

[p. 457]

draaide haar rond, en zij zwijmelde. Van hier zwijmeling. Zamenstell.: zwijmelgeest, zwijmelwijn, enz.