Nederduitsch taalkundig woordenboek. W-Z

[Wonderkind]

WONDERKIND, z.n., o., des wonderkinds, of van het wonderkind; meerv. wonderkinderen. Van wonder en kind. Een kind, waaraan iets vreemds te zien is, zoo als wonderdier een dier aanduidt, dat iets wonderlijks aan zich heeft: men vertoont er een onnatuurlijk

[p. 241]

wonderkind. Bijzonderlijk, een kind van ongemeene en bewonderenswaardige zielsvermogens: dat wonderkind overtreft menigen bejaarden in verstand.