[Wolk]
WOLK, z.n., vr., der, of van de wolk; meerv. wolken. Verkleinw. wolkje. Eene verzameling van vochtige dampen in de lucht: hoe de wint deze duistere wolk voortdrijve. Vond. Bruine wolken dik van zwaare regenvlaagen. Hoogvl. Bliksemslag noch donder schoot uit de wolken. Moon. De hagel 't vuur brak door de wolken heen. L.D.S.P. Diens dubbeltoppen dringen door wolcken hemelwaart. Spiegh. Figuurlijk, is eene donkere wolk, een dreigend vooruitzigt van ongeluk: alzoo dreef over deze donkere wolk. Hooft. Wolken van rook en stof, zijn bekende uitdrukkingen, even als eene wolk van sprinkhanen. Eene wolke van getuigen, is, in den Statenbijbel, eene menigte. Een karel als eene wolk, is, een kloeke en rustige. Een wolkje in een edelgesteente is een donker plekje. Eindelijk bezigt men dit verkleinw. ook wel eens voor een donker trekje: er kwam een wolkje op haar aanminnig gelaat. Van hier wolken, bij Kil. met wolken bedekken, of bedekt worden, anders bewolken, en wolkswijze maken, van waar gewolkt, wolkig. Zamenstell.: wolkachtig, wolkboog, wolkbreuk, wolkenhemel, wolkenkolom, wolkgevaarte, wolknat, wolkswijze, wolkzon, enz. Donderwolk, morgenwolk, onweerswolk, opperwolk, regenwolk, rookwolk,
salpeterwolk, stofwolk, waterwolk, enz.
Wolk, hoogd. wolke, Ottfrid. wolko, neders. wulke, schijnt oorspronkelijk eene opeenpakking aan te duiden, en aan het lat. bulga, een knapzak, vermaagschapt te wezen.
Auteursrechtvrij