Nederduitsch taalkundig woordenboek. W-Z

[Wik]

WIK, wikke, z.n., vr., der, of van de wikke; meerv. wikken. Anders vitse, fr. vesce, eng. vetch, lat. vicia, gr. βιϰιον, en φαϰη, middeleeuw. lat. bex, zweed. viker, slavon. wijkew, hoogd. wicke, verwant aan vijg, en vijgboon. Eene peulvrucht van menigerlei soort, en

[p. 198]

het plantgewas, waaraan dezelve wast: men voedert de paarden vaak met wikken, in plaats van met hooi. Zamenstell.: wikkenstroo.