[Wiek]
WIEK, z.n., vr., der, of van de wiek; meerv. wieken. Verkleinw. wiekje. Vlerk, vleugel: de vogel rept zijn wieken. Toen 't oud orakel zweefde op faems doorluchte wiek. Vond. Dat het met d'eene wiek maar klept, in zijne werking zeer gebrekkig is. Hooft. Hij is in zijne wiek geslagen, zie slaan. Op zijne eigene wieken drijven, zich zelven besturen. Iemands wieken korten, of snoeijen, is, hem paal en perk zetten, zijne vleugelen korten. Voorts is wiek een der vier vleugels van eenen molen: de wieken van dien molen worden een voor een ontspannen. Bij Kil. het lemmet van eene lamp; en nog hedendaags, even als het hoogd. wieke, pluksel, dat men in eene wonde steekt, of daarop legt. Zamenstell.: kortwieken, steekwiek, vlaswiek, wondwiecke. Kil.
Auteursrechtvrij