Nederduitsch taalkundig woordenboek. W-Z

[Welp]

WELP, z.n., o., des welps, of van het welp; meerv. welpen. Verkleinw. welpje. Het jong van eenen leeuw, beer, en hond, en dat van een hert, enz.: twee welpen tweelingen van een rhee. Bijbelv.; waar dit woord ook wegens de jongen van eenen leeuw voorkomt, en steeds onzijdig is; schoon Halma het vr. en Pieterson het onz. maken. Wegens de jongen van eenen beer wordt het

[p. 144]

in den Theuerdank gebezigd. En een jonge hond heet bij Ottfrid. welf. zweed. hwaelp, ijsl. hwölpr, neders. wölp, hoogd. wolf. Dit woord luidt ook wulp, en is verwant aan wulp, z.n., m., wulpsch, enz. Zie wulp.