[Wekken]
WEKKEN, bedr. w., gelijkvl. Ik wekte, heb gewekt. Eene versterking van wegen, bewegen, in beweging brengen: dat moet uwe aandacht wekken. Opwekken, wakker maken: de vloeken wekken hem, en bleeke razernijen. Vond. Te wege brengen, verwekken: wekt een koeltje, en aemt haer aenzicht leven in. Vond. Van hier wekker, wekster. Zamenstell.: wekklok, wekleven, enz. Opwekken, verwekken, enz.
Wekken, hoogd. wecken, Ottfrid. uuegken, Notk. uuechen, Willeram. uuecken, eng. awake, komt van wegen. Het stamwoord is het tusschen werpsel weg.
Auteursrechtvrij