Nederduitsch taalkundig woordenboek. W-Z

[Wegtiegen]

WEGTIEGEN, bedr. en onz. w., ongelijkvl. Ik toog weg, heb en ben weggetogen. Van weg en tiegen. Bedr., wegtrekken: toen hij de hand wegtoog. Onz., ver-

[p. 116]

reizen: hij wendde sich, ende tooch wech met grimmicheit. Bijbelv. Toen zij ook weggetogen waren. Zie voorts wegtijen.