WEGKRIJGEN, bedr. w., ongelijkvl. Ik kreeg weg, heb weggekregen. Van weg en krijgen. Van zijne plaats krijgen: ik kon het niet wegkrijgen. Doen vertrekken: ik wenschte, dat ik hem met een zoet lijntje wegkrijgen kon. Het wegkrijgen, is, onpasselijk, aangedaan, verliefd enz. worden: aanstonds kreeg hij
[pagina 104]
[p. 104]
het weg. Het spek wegkrijgen, is genoegzaam hetzelfde.
Auteursrechtvrij