Nederduitsch taalkundig woordenboek. W-Z

[Wederstrevig]

WEDERSTREVIG, bijv. n. en bijw., wederstreviger, wederstrevigst. Van wederstreven; zie ig. Tegensporrelig: deze was woelachtig ende wederstrevich. Bijbelv.

[p. 71]

Ergens tegen aandruischende: wederstrevige gevoelens. Halma. Van hier wederstrevigheid.