Nederduitsch taalkundig woordenboek. W-Z

[Waggelen]

WAGGELEN, onz. w., gelijkvl. Ik waggelde, heb gewaggeld. Uit mangel aan de noodige vastigheid heen en weder bewogen worden, heen en weder zwikken: de tafel waggelt, wanneer zij niet vast staat. Het huis

[p. 19]

waggelt door den wind. Een waggelende gang. De stijl staat waggelend. Ook figuurl. dreigen te vallen, als: een waggelende troon; zijn geluk begint te waggelen. Van hier waggeling.

Dit waggelen schijnt met het eng. to wag en het lat. vacillare in een naauw verband te staan.