Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Voorspraak]

VOORSPRAAK, z.n., m. en vr, des voorspraaks, of vanden voorspraak, en der, of van de, voorspraak; meerv. voorspraken Een man, of eene vrouw, die voor iemand spreekt:

[p. 454]

hij was mijn voorspraak. Ik vond in haar eene genegene voorspraak. Wij hebben eenen voorspraecke bij den vader. Bijbelv. Zij hadden doen ontkomen zekeren voorspraek. Hooft.

Voorspraak, Kil. veurspraecke, opperd. fürsprech, Zwabenspieg. vorsprech, Notk. fersprecher, hoogd. fürsprecher, bij ons ook voorspreker, komt van voorspreken.