Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Vooroordeel]

VOOROORDEEL, z.n., o., des vooroordeels, of van het vooroordeel; meerv. vooroordeelen. Van voor

[p. 447]

en oordeel. Een oordeel, 't welk men velt, voor dat men alles onderzocht heeft, een ongegrond oordeel, eene dwaze vooronderstelling, of vooringenomenheid: zonder vooroordeel spreken. Dat ghij dese dingen onderhoudt sonder vooroordeel. Bijbelv. Van hier bevooroordeeld, onbevooroordeeld, volksvooroordeel, enz.