VLOEKEN, bedr. en onz. w., gelijkvl. Ik vloekte, heb gevloekt. Bedr., heviglijk met kwaad bedreigen: op dat zij van hunnen vader niet gevloekt, maar gezegend, wierden. Wat sal ick vloecken, dien Godt niet en vloeckt. Bijbelv. Verwenschen: de zeeman wenscht om vloeden zonder gront, en vloekt het lant. Vond. Ick lijde, dat mij al de Grammatisten vloecken, soo ick geloogen heb. Westerb. Onz., verwenschingen uiten: zij zegenen met hunnen mont, terwijl zij met hun harte vloeken. L.D.S.P. Dan sal hij vloecken op fijnen Koninck, ende op sijnen Godt. Bijbelv. Ligtzinnige eeden doen: gij behoeft er niet op te vloeken. Zoogenoemde vloekwoorden voortbrengen: hij begon afgrijsselijk te vloeken. Greep hij de bijl, vloeckte af-
[pagina 381]
[p. 381]
grijsselijck. Vond. Van hier gevloek, vloek, vloeker, vloeking, vloekster. Zamenstell.: vloekwaardig, vloekwensch, vloekwoord, enz. Vervloeken, voortvloeken, enz.
Auteursrechtvrij