Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Vlegel]

VLEGEL, z.n., m., des vlegels, of van den vlegel; meerv. vlegels. Verkleinw. vlegeltje. Een werktuig, om koren te dorschen: met vlegels en knuppels gewapend. Wanneer het koren onder den vlegel kraekt. Vond. Uit hoofde van het geringe onderscheid, 't welk men dikwijls tusschen eenen dorscher en zijnen vlegel vindt, een dorscher, en evenveel welk ander boersch en lomp mensch: welk een vlegel! Van hier vlegelachtig. Zamenstell.: vlegelslag, vlegelstok, enz. Dorsch-

[p. 366]

vlegel, kettervlegel, schrik der ketters, en menssevlegel, menschenplager, Vond.

Vlegel, deen. flägel, neders. flegel, hoogd. flêgel, eng. flail, oud fr. fleel, fr. fleaa, ital. in eenen figuurlijken zin, flagello, lat. flagellum, is verwant aan het lat. plaga, en komt van een oud woord, dat aan het gr. πληγειν, lat. fligere, Ottfrid. fluagan, zweed. flenga, slaan, vermaagschapt is.