Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Villen]

VILLEN, bedr. w., gelijkvl. Ik vilde, heb gevild. Van vel ontblooten: de schapen moeten geschoren, maar niet gevild, worden. Ick kloofd' een hair in twee, ick kost een mugge villen. v. Dorp. Ongeschiktelijk snijden: hoe vilt gij dat vleesch zoo? Voorts is villen de wolle, bij Kil. dezelve zuiveren. Van hier gevil,

[p. 345]

viller, villing, enz. Zamenstell.: vilkuil, vilmes, enz. Afvillen, enz.

Villen, hoogd. fillen, eng. flaij, flea, oulings ook vlaan, en bij Kil. vlaeden en vlaeghen, is verwant aan ons pellen, fr. peler, wallis. pelio, en komt van vel, hoogd. fell, goth. fill.