Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Viere]

VIERE, z.n., vr., der, of van de viere; meerv. vieren. Van vieren. Bij Kil. en elders vierte: want het is die vierte van ruste. Bijb. 1477. Hoogd. feijer, neders. sire, Ottfrid. fira, lat. feriae, oulings, rust: hi voer toe, al sonder viere. M. Stok. Hi niet ne wilde houden van den Saterdaghe die viere. Maerl., die ook vierte schreef, in: up enen Saterdach daer der Jueden vierte up lach. Rust- en feest-dag: ellick man, die dusse viere breke. v. Hass. Seiden, dat si braken die viere. Maerlant.