[Verwaand]
VERWAAND, bijv. n. en bijw., verwaander, verwaandst. Eigenlijk, een deelw. van verwanen, zich iets laten voorstaan. Bij Kil., evenveel, als gewaand, valschelijk vermeend: verwaendt sone, Kil. Voorts, al wie zich verwaant, zich te veel ergens op laat voorstaan: welk een verwaand mensch! Rijck ende verwaendt. Kil. Als den verwaenden hoop van reusen, die ick drongh. Vond. Ook als z.n.: Jupijn bliksemde die verwaanden ter neder. Als bijw., vermetellijk: staplen het geberghte op een verwaent en snoot. Vond. Klopt verwaent de wieken in mijn leed. Antonid. Van hier verwaandelijk, verwaandheid. Oulings schreef men ook verweend, Kil. verweent en verwend.
Auteursrechtvrij