Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Vervolgen]

VERVOLGEN, bedr. w., gelijkvl. Ik vervolgde, heb vervolgd. Van het onscheidb. voorz. ver en volgen. Menschen, of dieren, najagen, om ze te vangen, te vellen, enz.: wild, struikroovers, vervolgen. Sij hebben ons op de bergen hittichlick vervolgt. Bijbelv. Overdragtelijk: iemand met hoon en smaad vervolgen. Belaagd, vervolgd, door hen, die mij benijden. L.D.S.P. Sij vervolgen mij met leugen. Bijbelv. De waerheijt werdt vervolcht, 't gheloove huckt. A. Bijns. Bijzonderlijk, wegens mishandelingen, waardoor men

[p. 286]

iemand van zijnen Godsdienst poogt afteschrikken: o hoe menigmalen hebben de Christenen elkanderen niet vervolgd! Voorts ook wegens de voortzetting van een verhaal, bedrijf, enz.: op dat gij uwe rede ongestoord vervolgen moogt. Wordt dat werk niet vervolgd? Wij vervolgden onze reize. Zijn regt, een regtsgeding, vervolgen. Iemand in regten vervolgen. Van hier vervolgens, vervolger, vervolging, vervolgster. Zamenstell.: vervolgziek, vervolgzucht, enz.