Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Vervloekt]

VERVLOEKT, bijv. n. en bijw., vervloekter, vervloektst. Eigenlijk een deelw. van vervloeken. Het dient als bijv. n., om eenen sterken graad van afkeer jegens het voorwerp, waarbij men het voegt, aan den dag te leggen: dat vervloekte spel! Die vervloekte oogenblikken! Een vervloekt bedrijf. Welk een vervloekte bedrieger! Als z.n. duidt het een voorwerp aan, waarvan men den uitersten afkeer heeft: siet nu nae die vervloeckte, ende begraeftse. Bijbelv.; of

[p. 284]

waaraan men onheil aankondigt: gaet wech van mij, ghij vervloeckte! Bijbelv. Als bijw., gebruikt men het in de gemeene volkstaal tot versterking van de kracht der woorden, waarbij men het voegt: vervloekt zwaar! Gij hebt mij vervloekt bedrogen! Als tusschenwerpsel bezigt men het bij de gewaarwording van iets onaangenaams: wel, vervloekt! zulk overgegeven liegen! Om dit woord te verzachten, wordt het dikwijls vervleugeld uitgesproken.