[Vervloeken]
VERVLOEKEN, bedr. w., gelijkvl. Ik vervloekte, heb vervloekt. Van het onscheidb. voorz. ver en vloeken. Neders. verflöken, oudd. verflochen, hoogd. verfluchen. Met eenen vloek verdijen: ik heb het spelen eens vooral vervloekt en verzworen. Met eenen vloek verwenschen: hij vervloekte het uur, waarop hij haar het eerste zag. In den Statenbijbel, met toebede, of gewisse aankondiging, van alle zoodanig onheil bejegenen, als waarmee de overtreders der Mozaische wet bedreigd waren, en 't welk men den vloek der wet noemde: segentse, die u vervloecken - het aerdrijck, dat de Heere vervloeckt heeft. Bijbelv. Ook in den ban doen. Zich zelven vervloeken, is, zich zelven allerhande onheil toewenschen, in gevalle men geene waarheid spreekt: hij begon hem selven te vervloecken, ende te sweeren. Bijbelv.; of ingevalle men iets niet doet: wij hebben ons selven met vervloeckinge vervloeckt, niet te sullen nutten, tot dat wij Paulum sullen gedoot hebben. Bijbelv. Van hier vervloeker, vervloeking; en, bij Kil. vervloeckelick, vervloeckigh. Het deelw. vervloekt wordt als bijv. n., z.n., bijw. en tusschenw. gebezigd.
Auteursrechtvrij