Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Vertuischen]

VERTUISCHEN, bedr. w., gelijkvl. Ik vertuischte, heb vertuischt. Van het onscheidb. voorz. ver en tuischen. Hoogd. vertauschen, Kil. anders vertuitelen. Verruilebuiten: ik wil dat paard vertuischen. Bij Kil.

[p. 277]

ook, zich door verruiling van iets benadeelen, en verdobbelen. Doorbrengen, verkwisten: die uwen dierbren tijd verdanst, verkust, vertuischt. de Deck.