Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Vertoornen]

VERTOORNEN, bedr. w., gelijkvl. Ik vertoornde, heb vertoornd. Van het onscheidb. voorz. ver en toornen. Vergrammen: vertoorn hem toch niet meer! Ende en vertoornet mij niet. Bijbelv. Hij zond vertoornd

[p. 272]

zijn gloende pijlen uit. L.D.S.P. Met smert verzuchtze om zulk een stuk uit een vertorent hart. Vond. Wederkeeriglijk, vergramd worden: hij begon zich daarover te vertoornen. Hij zal hem vertoornen; hij zal met sijne tanden knerssen. Bijbelv. Kil. vertornen.