Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Verspringen]

VERSPRINGEN, onz. en bedr. w., ongelijkvl. Ik versprong, ben en heb versprongen. Van het onscheidb. voorz. ver en springen. Onz., springende van plaats veranderen: het dier versprong, toen ik het naderde.

[p. 251]

Ook oneigenlijk: het Kersfeest verspringt jaarlijks eenen dag. Bedr., anders springen, dan te voren: gij moet dien sprong verspringen. Al springende benadeelen: ik heb mijnen voet versprongen. Zoo ook wederkeeriglijk: verspring u niet! Van hier verspringing.