Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Verrekijker]

VERREKIJKER, z.n., m., des verrekijkers, of van den verrekijker; meerv. verrekijkers. Van het bijw.

[p. 223]

verre en kijker. Een werktuig, om dingen, die op eenen grooten afstand gelegen zijn, te beschouwen: de uitvinding der verrekijkers. Met den verrekijker. Vond. De Lottringer moest een goeden verrekijker gehadt hebben. Hooft. Zijn staatkundige verrekijker deugt niet, is, hij ziet in het staatkundige niet ver vooruit.